دکتر امیررضا چمنی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه یزد، گفت: کودکان از سن دو تا چهار سالگی برای خود دوستان خیالی در نظر می‌گیرند، با آنها ارتباط برقرار می‌کنند، حرف می‌زنند، بازی می‌کنند، اسباب بازی خود را در اختیار آنها قرار می‌دهند، با آنها غذا می خورند و با آنها می خوابند.
وی ادامه داد: این خیال بافی معمولا تا سن پیش دبستانی ادامه داشته و بتدریج کمتر می شود.
وی با بیان اینکه 75 درصد از کودکان تا سن هفت سالگی تجربه دوستان خیالی را دارند، افزود: خانواده‌ها از خیالبافی کودکان دچار اضطراب، نگرانی و وحشت می‌شوند و ترس از توهم یا وجود بیماری آنها را به شدت آشفته می‌کند.
دکتر چمنی تصریح کرد: داشتن دوستان خیالی در سنین پیش دبستانی می‌تواند باعث رشد و افزایش مهارتهای اجتماعی و ارتباط با دیگران در کودک شود و به عبارتی این موضوع می تواند یکی از مراحل طبیعی رشد باشد و کارکردهای مثبتی را برای کودک به همراه داشته باشد.
وی اضافه کرد: کودک می تواند احساسات و هیجانات خود را نسبت به همنشین خیالی خود بروز دهد و اوقات تنهایی خود را پر نماید و همچنین ترس و اضطراب احتمالی خود را کم کند به علاوه داشتن دوست خیالی باعث افزایش خلاقیت در کودک می شود.
وی خاطرنشان کرد: اما اگر این دوستی‌های خیالی تا سن نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا کند، می‌تواند باعث انزوای فرد، کاهش ارتباطات اجتماعی و مانع دوست یابی در شخص شود.
این روانپزشک به عواملی که سبب شکل گیری خیالبافی و دوستان خیالی در کودک می‌شوند اشاره کرد و افزود: هرگونه تجربه اضطراب آور مانند تولد فرزند جدید، جدایی والدین، دعواهای پدر و مادر، از دست دادن والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ، تنها خوابیدن در اتاق، تک فرزند بودن و انزوای کودک احتمال خیالبافی در کودکان را افزایش می‌دهد.
وی اظهار کرد: والدین در مواجه با این خیالبافی‌ها در سنین پیش دبستانی نباید دچار ترس و وحشت شده و یا کودکان را از داشتن این دوستان خیالی منع نمایند. همچنین نباید آنها را تنبیه یا مسخره کنند.
وی یادآور شد: گاه لازم است والدین وارد دنیای خیالی کودک شده و با همنشین خیالی او همراه شوند و اگر کودک رضایت داشت در مورد آن با او صحبت نمایند.
دکتر چمنی با اشاره به مواردی که لازم است در خیالبافی کودکان مداخله جدی صورت گیرد، تصریح کرد: در صورتی که دوست خیالی تنها دوست کودک باشد و کودک با بچه‌های همسن خود ارتباطات منسجم و معناداری نداشته باشد و این وضعیت حداقل شش ماه ادامه داشته باشد باید والدین مداخله کنند.
وی در خصوص موارد دیگر مداخله در مورد داشتن دوستان خیالی کودک گفت: در صورتی که دوست خیالی، کودک را کنترل نموده و او را به کارهای خلاف وادار نماید و همچنین کودک از همنشینی با دوست خیالی خود می ترسد و از ارتباط با او وحشت دارد نیز لازم است کودک نزد مشاور و روان شناس ارجاع شود تا مداخلات موثر انجام شود.
این روانپزشک متذکر شد: نوجوانان یا جوانانی که منزوی بوده و مهارت دوست یابی ندارند هم ممکن است برای جبران خلاهای عاطفی خود و جایگزین کردن نیازهای عاطفی به داشتن دوست خیالی روی بیاورند که در این سنین امری عادی و طبیعی تلقی نمی‌شود.
انتهای پیام