مقايسه شيوه‌هاي انضباطي والدين

والدين به‌طور طبيعي در روش برخورد با فرزندان‌شان متفاوت هستند. برخي بسيار سختگيرند، در حاليکه بعضي ديگر بي‌خيال هستند. شيوۀ شخصي شما هرچه باشد، هدفتان ارائۀ انضباط محبت‌آميز به‌فرزندتان است. انضباط محبت‌آميز، به‌جاي تنبيه يا تضعيف عزت نفس او شخصيت فرزند شما را رشد مي‌دهد.
در اين شيوه شما بايد راهنما، الگو و معلم کودکان‌تان باشيد نه دوستشان. به‌اين معني که وقتي سعادت فرزندتان مورد تهديد قرار مي‌گيرد، شما به‌اندازۀ کافي آمادۀ نه گفتن به‌گونه‌اي آرام، با مهرباني، محترمانه و محبت‌آميز به‌آنها هستيد.
انضباط محبت‌آميز هرگز به‌معني تسلط داشتن، کنترل کردن، فرياد زدن، تهديد کردن، انتقاد کردن يا خشن بودن نيست. تا حدي، حد و مرزهايي را طبق سن بلوغ و شخصيت فرزندتان تعيين کنيد. توجه داشته باشيد وقتي فرزندتان کاري را درست انجام ميدهد، او را مورد تحسين و تشويق فراوان قرار دهيد.
به عقب برگشتن و پرسش از خويشتن در مورد شيوۀ انضباطي خود اهميت دارد. نوع رفتار شما بر نوع رفتار کودک‌تان تاثير مي‌گذارد.
شيوه انضباطي شما ممکن‌است بر مبناي چگونه بزرگ شدن خودتان باشد يا واکنشي باشد در برابر چگونه بزرگ شدن شما. پرداختن به‌شيوه انضباطي خود ممکن‌است حافظۀ شما را در مورد گذشته‌تان به‌کار بيندازد. همچنين مي‌توانيد شرح دهيد که در رابطۀ شما با فرزندان‌تان در حال حاضر چه مي‌گذرد.
•    کنترل کردن
اگر شما والديني کنترل کننده هستيد، احتمالاً اطاعتِ بدون قيد و شرط را انتظار داريد و اگر اين‌گونه نباشد احساس آسودگي نمي‌کنيد. ممکن‌است در شيوۀ خود خشن باشيد و اغلب کارها را بدتر مي‌کنيد که منجر به‌جنگِ قدرت مي‌شود؛ به‌ويژه هنگامي که فرزندان‌تان بزرگتر و مستقل‌تر مي‌شوند.
والدين کنترل کننده لازم است تا خود را از کارهايي که فرزندان انجام مي‌دهند، دور نگه دارند. همين که درخواست مي‌کنند آنها را عصباني مي‌کنند. اين فشار به‌روابط طولاني مدت آسيب مي‌رساند.

•    بي خيالي
والديني که احساس مي‌کنند اغلب فرزندان به‌زياد کنترل کردن واکنش نشان مي‌دهند هيچ حد و مرزي براي آنها تعيين نمي‌کنند که اين خود ميتواند مشکل ساز باشد.
گاهي اين شيوۀ انضباطي فقط والدين را غافلگير مي‌کند. شما ممکن‌است احساس کنيد که کنترل فرزندتان را از دست داده‌ايد يا ممکن‌است با خود فکر کنيد موضوع چيست؟ آنها به‌هر حال هر کاري دلشان ميخواهد انجام مي‌دهند! يا ممکن است‌آنقدر مشغله داشته باشيد که متوجه نباشيد خود شما اين شيوه را برگزيده‌ايد.
فرزنداني که با انضباطِ آزادي عمل بار مي‌آيند (يعني آزادي نامحدود) اغلب در حين راحتي، احساس بيماري يا ناامني مي‌کنند، به‌گونه‌اي که انگار هيچ انگيزه‌اي ندارند که پيش بروند و احساس رها شدگي و محروميت از محبت مي‌کنند. اين فرزندان به‌دردسر مي‌افتند يا کارهايي انجام ميدهند که فقط جلب توجه کنند.
اگر شما حد و حدودي نگذاريد، شخص ديگري اين کار را مي‌کند، شما که نمي‌خواهيد آن شخص، پليس يا مددکار اجتماعي باشد.
•    معقول، منصفانه و انعطاف پذير
اين شيوه به‌صريح بودن توقعات مربوط است و هميشه رفتار يکسان به‌روشي يکسان را به‌کار مي‌گيرد. اين روش مورد پسند ما است و سعي مي‌کنيم آن را در رفتار با کودکان‌مان به‌کار ببريم. اين‌شيوه ساختار واضحي را با توقعات مشخص اما در عين حال انعطاف‌پذير در بر دارد؛ زيرا زندگي يک علم دقيق نيست. ما اين شيوه را مي‌پسنديم زيرا:
- اجازه مي‌دهد کودکانمان در مورد آنچه مي‌توانند و نمي‌توانند انجام دهند چيزي براي گفتن داشته باشند.
- به‌کودکانم کمک مي‌کند تا احساس کنند در پذيرفتن مسئوليت رفتار خودشان دخالت دارند.
- اجازه ميدهد کودک فرصت رشد يابد و مرتکب اشتباه شود، اما هرکس قوانين و محدوديت‌هايي کلي براي انتظاراتي واقع‌بينانه و انعطاف پذير از فرزندانش دارد.
اين قوانين ممکن است‌جدي، منصفانه و انعطاف‌پذير باشند، اما بيش از همۀ اينها باثبات هستند. ثبات براي تمام خانواده امنيت و درک واضحي از قوانين فراهم مي‌کند.

•    انتخاب شيوه انضباطي خود
نکتۀ مهمي که بايد هنگام تصميم‌گيري در مورد شيوۀ انضباطي خود به‌خاطر داشته باشيد، احترام است. انتخاب‌هاي انضباطي خود را بر پايه احترام و شناخت نيازهاي ساير اعضاي خانواده قرار دهيد.
هيچ راه صحيح منحصربه‌فردي وجود ندارد تا فرزندان‌تان را منضبط بار آوريد، اما اگر در انچه از فرزندان‌تان توقع داريد، مقتدر و صريح باشيد، احتمال بيشتري وجود دارد که در تشويق به‌رفتاري که مي‌خواهيد، موفق شويد.
قوانين و مقررات را تعيين کنيد، اما توضيح دهيد چرا لازم هستند و وقتي قوانين را تعيين مي‌کنيد نظر فرزندتان را جويا شويد و به‌حساب آوريد. برقراري ارتباط موفق با فرزندان و تشويق آنها به‌استقلال – اين رفتار واقعاً احترام به‌کودکان را نشان ميدهد.
يک بخش مهم تصميم‌گيري در مورد رابطه والدين و فرزندان به‌برنامه‌ريزي در مورد اولويتهاي شما و تفکر در مورد نوع رابطه‌اي که مي‌خواهيد با فرزندتان داشته باشيد، مربوط است. سؤالات زير را از خود بپرسيد:
- فرزندانم مرا چگونه مي‌بينند – به‌عنوان يک دوست، شخصي مقتدر، برقرار کنندۀ نظم، معلم، مراقبت کننده، همسر يا همانند آن؟
- آيا از برداشت آنها از خودم راضي‌ام؟
- آيا من متفاوت از والدينم هستم يا شبيه آنها؟
چه چيزي در مورد شيوه انضباطي خود و برداشت کودکان‌تان در مورد خودتان دريافتيد؟ اگر از آنچه پي برده‌ايد خشنود هستيد، عالي است، به‌همين رفتار ادامه دهيد. اگر از آنچه در مورد خود دريافته‌ايد خوشحال نيستيد، به‌تغيير اندکي که مي‌توانيد در اين هفته براي عوض کردن چيزها انجام دهيد، فکر کنيد. کنترل شيوه تربيتي خود را در دست داشته باشيد و توجه کنيد که اين روش ميتواند تفاوت مثبتي ايجاد کند.