خواهش ها و امیالی که در بشر وجود دارد دو قسم است: نیازهای اولیه، مانند آب و هوا و غذا که واضح و آشکار است و همه مردم در راه ارضای آنها کوشش می کنند. دسته دوم که مربوط به تمایلات نهانی و خواهش های پنهانی می باشد که برای وصول آدمی به سعادت لازم است و چون آشکار نیست کمتر به آنها توجه می شود. همه مردم می دانند که کودک به آب و غذا احتیاج دارد. ولی لزوم پرورش شخصیت کودک را کمتر درک می کنند. همه والدین می فهمند که بچه به بازی – خواب – تفریح نیازمند است، ولی کمتر پدر و مادری است که بفهمند بچه به لطف و محبت روانی هم احتیاج دارد.
ارضای تمایلات باطنی و خواهش های روانی کودک و پرورش صحیح آنها از اساسی ترین مسائل تربیتی است.
سرکوب شدن هر یک از این تمایلات فطری در روان کودک عقده ای ایجاد می کند که عکس العمل آن تا پایان عمر در تمام مظاهر زندگی او مشهود است و منشأ صدها ناکامی و بدبختی است. بدون شک ارضای کامل این تمایلات باطنی و توجه به تمام جهات شخصیت کودک فقط در محیط خانواده به قدر کافی محبت دیده و روانش از نوازش پدر و مادر به خوبی تغذیه کرده است در جوانی گرسنه مهربانی نیست و در مقابل چند جمله محبت آمیز این و آن خود را نمی بازد و شخصیت خویش را گم نمی کند. نوازش های اختصاصی که در کودک ایجاد شادمانی و انبساط می کند شخصاً در دامن مادرست نه در کودکستان.
بچه ای که بین صد نفر کودک زندگی غیر مستقلی دارد شخصیت و استقلال فردی را که از تمایلات مهم بشری است درک نخواهد کرد.
در محیط خانواده تمام حرکات و سکنات، خنده و بازی کودک مورد توجه والدین است و کودک از این توجه درس ها می گیرد و لذتها می برد، ولی کارهای یک کودک در محیط کودکستان بین صد نفر، مانند یک موج دریا بین صدها موج مختلف ناپیدا و درهم شکسته است.
گرمی و حرارت خانواده موجب می شود که همه احساسات و عواطف عالی به خودی خود در نهاد کودک شکفته شوند خانواده میدان عملی است که درآن وفاداری و فداکاری، راستی و شهامت در گفتار و کردار، امانت داری، فروتنی و تواضع رواج داشته باشد چه سرمشق گرانمایه ای در دسترس فرزندانش می گذارد. همه این عوامل در خلال زندگی روزانه در برابر دیدگان حساس کودکی تجلی می کند در حالتی که او به خودی خود آنها را می آموزد به نوبه خود به این حرکات خو می گیرد.
مادرانی که کودکان خود را به کودکستان می سپارند تا به شغل اداری و یا تفننات ادبی و هنری خود بپردازند سبب خاموشی اجاق های خانوادگی که کودکان در آنها بسی چیزها فرا می گیرند، می شوند
تعلیم و تربیت کودک، دقتی دائمی را ایجاب می کند که جز بوسیله پدر و مادر تأمین نمی شود.
چون فقط اینان، مخصوصاً مادر، از آغاز زندگی، خصایص بدنی و روانی و استعدادهای کودک را که پرورش آنها باید هدف تعلیم و تربیت قرار گیرد شناخته اند. اشتباه بزرگ اجتماع امروز در اینست که از سنین کوچکی کودکستان و دبستان را جایگزین کانون خانواده و دامان مادر کرده است! این امر را باید معلول خیانت زنان دانست. مادرانی که کودکان خود را به کودکستان می سپارند تا به شغل اداری و یا تفننات ادبی و هنری خود بپردازند سبب خاموشی اجاق های خانوادگی که کودکان در آنها بسی چیزها فرا می گیرند، می شوند.