پژوهشگران مي‌گويند کودکان در سنين پايين بر خلاف کودکان در سنين بالاتر يا بزرگسالان نمي‌توانند مراقب گفتارشان باشند و به صداي حرف‌هاي خودشان توجه کنند.
هنگامي که يک شما صحبت مي‌کنيد، مي‌توانيد صداي خودتان را بشنويد. و با اين بازخورد مي‌توانيد تقريبا به فوريت خطاي گفتار خود را دريابيد.
بزرگسالان و کودکان در سنين بالا اين مهارت را دارند. اما با اين مهارت به دنيا نمي‌آييم. اين مهارت در بين 2 تا 4 سالگي ايجاد مي‌شود. و پژوهشي که نتايج آن در جورنال "زيست‌شناسي معاصر" منتشر شده است، مويد اين نظر است.
پژوهشگران گروهي از بزرگسالان، کودکان چهارساله، و کودکان دوساله را واداشتتند تا به طور مرتب بگويند: bed .اما دانشمندان صداي آنها را طوري فيلتر کردند و از راه هدفون به گوش‌شان رساندند که گويي آنها اين کلمه را "bad" تلفظ مي‌کنند. بزرگسالان فورا واکنش جبراني نشان مي‌دادند و تلفظ خود را طوري تصحيح مي‌کردند تا کلمه درست به گوش‌هاي‌شان برسد. نتيجه اين بود که بزرگسالان اين کلمه را به صورت "bid"ادا مي‌کردند.
کودکان چهارساله نيز گفتار خودشان را مانند بزرگسالان در واکنش به صدايي که به گوش‌شان مي‌رسيد، تطبيق مي‌دادند.
اما کودکان دوساله حتي هنگامي که در هدفون‌ها اداي کلمه را به صورت "bad" مي‌شنيدند، همچنان به تلفظ کلمه به صورت "bed" ادامه مي‌دادند.
بنابراين اگر با توجه به اين آزمايش کودکان دوساله بازخورد گفتاري خودشان را ناديده مي‌گيرند، چگونه ياد مي‌گيرند که کلمات را صحيح ادا کنند؟
پاسخ روشني به اين پرسش وجود ندارد. اما اين بررسي بيانگر آن است که کودکان نوپا بايد منبع جايگزيني از بازخورد شنوايي داشته باشند. پژوهشگران تصور مي‌کنند که اين يادگيري ممکن است صرفا با اتکا به مراقبت والدين و دخالت آنها در تصحيح گفتار آنها انجام گيرد.
البته شايد هم با توجه سروصداهاي نامفهوم و خنده‌داري که گاهي از نوپايان مي‌شنويم، تعجبي نداشته باشد که آنها به آنچه مي‌شنوند توجهي نداشته باشند!