اختلالات شنوايي کودکان

مشکلات ناشي از اختلالات شنوايي و عدم موفقيت در مدرسه

براي اين که کودک بتواند حرف بزند و زبان مادري خود را ياد بگيرد ، بايد ساختمان گوش کودک ( گوش خارجي ، گوش مياني و گوش داخلي يعني قسمت حسي و عصب شنوايي ) سالم باشد. اگر کودک دچار اختلال شنوايي باشد حتي اگر آن اختلال هم بسيار جزئي باشد ، مشکلاتي در آموختن کلمات و صحبت کردن او به وجود مي آيد.
اگر کودکي دچار اختلال شنوايي باشد و به دبستان سپرده شود ، اختلال شنوايي او سبب مي شود که در يادگيري او در کلاس مشکلاتي به وجود آيد ، بنابراين اگر کودکي دچار مشکل شنوايي باشد ، هر چه بايد علت آن تشخيص داده شود و درمان گردد.
انواع اختلال شنوايي
الف : عيب در انتقال صدا از محيط خارج به گوش داخلي :
اگر در مجراي گوش خارجي کودک ، ترشحات زرد رنگ مومي شکل به مقدار زياد به وجود آيد ، اين مواد سبب مي شود که مجراي گوش خارجي مسدود گردد و مانع عبور صدا به گوش داخلي گردد و اختلال در شنوايي کودک به وجود آيد.
اگر جسم خارجي مانند تخمه ، هسته و ياد مواد غذايي در مجراي گوش خارجي کودک داخل شود ، يا مجراي گوش خارجي دچار تورم مزمن گردد و يا کودک دچار عفونت هاي چرکي مکرر گوش مياني گردد ( مجراي اٌستاش در دوران شيرخواري گشاد مي باشد و در نتيجه عوامل بيماري زا به راحتي از بيني به گوش مياني مي رسد و سبب گوش درد چرکي يا غيرچرکي مي گردد ) ، علاوه بر اين که خود باعث ايجاد اختلال در شنوايي مي شود، ممکن است باعث پاره شدن پرده ي صُماخ نيز گردد.
هر کدام از علت هاي فوق ممکن است سبب شود که کودک صدا را به طور طبيعي نشنود. اگر علل فوق درمان گردد ، اختلال شنوايي کودک برطرف خواهد شد و کودک قادر خواهد بود که کلمات و زبان را ياد بگيرد ، ولي اگر درمان نگردد اختلال شنوايي او موجب اختلال در يادگيري او ، چه در دوران کودکي و چه در دوران مدرسه مي شود.

ب : از بين رفتن قسمت حسي گوش و عصب شنوايي :
اگر قسمت حلزوني گوش ( مجراي مارپيچي است که مانند ديوار دروني صدف مي باشد ) دچار ضايعه گردد و يا عصب شنوايي به علل بيماري هاي ويروسي در دوران بارداري يا علل زايماني يا نارس بودن نوزاد دچار آسيبي گردد ، کودک شنوايي نخواهد داشت ، در حالي که قسمت ظاهري گوش و پرده ي صماخ او سالم مي باشد.
ج : اختلال مغزي و مرکز شنوايي در مغز : در اين نوع عيب شنوايي ، صدا و محرک هاي شنوايي به طور طبيعي انتقال مي يابد و کودک مي شنود ، ولي نميتواند صدا و محرک هاي شنوايي را درک کند. چنين کودکاني در کلاس ناراحت هستند و توجه و دقت جهت يادگيري در کلاس ندارند.
آزمايش شنوايي :
آزمايش شنوايي عبارت است از تعيين ميزان درک صدا که کودک از راه هوا يا از راه استخوان هاي صورت مي شنود. ميزان شنوايي کودک را به وسيله ي دستگاه اُديومتر مي سنجند. اين دستگاه ميزان شنوايي کودک را در برابر ارتعاشات صوتي بين 250 تا 8000 هرتز در شدت بين صفر تا 120 دسي بل تعيين مي کند.
حد متوسطي را که بايد کودک بشنود تا بتواند کلمات را ياد بگيرد و تکلم کند امواج صوتي 500 ، 1000 و 2000 هرتز مي باشد. اگر شنوايي يکي از دو گوش طبيعي باشد ، کودک براي يادگيري و حرف زدن مشکلي نخواهد داشت ، ولي ممکن است کودک نتواند محل دقيق صدا را تشخيص دهد.
آزمايش شنوايي را موقعي ميتوان به صورت کامل و دقيق انجام داد که کودک همکاري کند ، يعني سن او حداقل سه سال و نيم يا بزرگتر باشد ، ولي شنوايي کودکان کوچک را ميتوان با آزمايش هاي مختلف مورد بررسي قرار داد . ارزيابي شنوايي کودک که مشکوک به اختلال شنوايي است ، موقعي کامل مي گردد که اوديومتري و آزمايش SRT انجام گرفته باشد.
در کودکاني که دچار عفونت هاي مکرر گوش مياني شده اند ، بايد آزمايش شنوايي و تمپانومتري انجام گردد . به پدران و مادران توصيه مي شود اگر احساس کردند که کودک آنها از نظر شنوايي مشکلي دارد ، مخصوصا اگر در سن 18 ماهگي هنوز نميتواند حتي يک کلمه بگويد ، بايد آزمايش شنوايي کامل از او انجام گيرد.