نه گفتن به بدرفتاری کودکان

کودک هجده ماهه ای که غذایش را تف می کند. چگونه بگویید نه ، غذا را باید در دهانت نگه داری نه اینکه روی کف اتاق بریزی؟
سه ماه پیش شما به خاطر اینکه فرزند نوپایتان میتوانست توپ پارچه ای را به دقت به وسط اتاق نشیمن پرتاب کند به خود می بالیدید و به او افتخار می کردید. متاسفانه حالا کودک درک نمی کند چرا پرتاب کردن بیسکوییت نیمه خورده اش روی فرش اتاق با خوشرویی مورد استقبال قرار نمی گیرد.

پرتاب کردن غذا ورزشی است که در آن فقط اجازه دو بار پرتاب به بازیکن داده میشود. بعد از اولین پرتاب میتوانید غذا را به بشقاب برگردانید تا ببینید آیا کودک هنوز گرسنه است یا خیر . زمانی که غذا برای دومین بار به کف اتاق پرتاب شود بازی و صرف غذا ( یا حداقل صرف آن وعده غذا ) به پایان میرسد حتی اگر کودک غذای چندانی نخورده باشد.

مطمئن باشید او تا وقت وعده ی بعدی غذا از گرسنگی تلف نخواهد شد. طولی نمی کشد که کودک درمیابد برای گفتن این مطلب که سیر است راه بهتری وجود دارد.

کودک پانزده ماهه ای که در صندلی کودک اتومبیل با کمربندِ بسته آرام نمی گیرد. چگونه بگویید (( نه ، تو باید توی صندلی خودت بمونی !)) 

رانندگی عملی نیازمند توجه و جمعیت خاطر کامل است. شما نمیتوانید و نباید در ضمن رانندگی کودک را تهدید به مجازات کنید. این موقعیت ویژه ای است که در آن باید به راه حل های ساختمانی و مکانیکی تکیه کنید.

آیا صندلی کودک را میتوان به گونه ای که کودک نتواند از آن بیرون باید تنظیم کرد؟ آیا یکی دوقطعه نوار چسبانک (ولکرو) مشکل را حل می کند؟ ( به یاد داشته باشید راه حل باید به گونه ای باشد که در صورت بروز حادثه کودک را بتوان سریعا از صندلی خارج کرد).

اگر فرزندتان خود کمربندهای صندلی را باز می کند میتوانید دست های او را با یک جفت جوراب ساق بلند بپوشانید که تا بازوها بالا کشیده میشود.

سپس یک بلوز آستین بلند به کودک بپوشانید به گونه ای که او قادر به بیرون جوراب ها نباشد. این راه حل انگشتهای کوچولوی ماهر و چالاک را از منطقه ی خطر دور نگه می دارد تا زمانی که کودک رشد کند و اهمیت باقی ماندن در صندلی اش را دریابید.

کودک چهارساله ی فحاش :

ابتدا منبع بدزبانی و ناسزا گویی را پیدا کنید. امیدوارم آن را در منزل خود نیابید. آیا فرزندتان و همبازی هایش در مهد به شکل مناسبی نظارت می شوند؟ نزد پرستارشان چطور؟ در منزل دوستان؟ برای ممانعت از این کار هر آنچه در توان دارید انجام دهید.

البته با بزرگتر شدن فرزندتان هرگز نخواهید توانست او را از ناسزاگویی و فحاشی بازدارید.

کار را با گفتن جمله ی (( این حرف، اصلا خوب نیست. نمیخواهم اونو به کار ببری)) شروع کنید. اگر کودک بخواهد بد و بیراه گفتن و نیز سوگند خوردن را به وسیله ای برای جلب توجه شما تبدیل کند نادیده گرفتن کلمات ناخوشایند راه چاره ی دیگر پیش روی شماست.

البته این روش در مکان های عمومی موثر نخواهد بود.

وقتی دیدید تمام روش های دیگر بی تاثیر و ناکام مانده اند میتوانید فحش دادن و ناسزا گویی کودک را با وقفه ، کنترل و مدیریت کنید. شستن دهان کودک فحاشتان را با آب و صابون توصیه نمیکنم.

مکیدن انگشت:

هرچند مکیدن انگشت و شست دست توسط کودکان بزرگتری که دندان های اصلی شان در آمده ممکن است به تغییر شکل دندان ها بینجامد این عادت در طول دوره ی نوپایی کودک نیازمند توجهی خاص نیست . ابتدا ببینید آیا کودک دچار غم و اضطراب ، ترس و یا بیماری نیست؟

این عوامل میتوانند آغازگر عادت کودک به مکیدن انگشت دست باشند. از آنجا که این رفتار معمولا نشانه ای از خستگی مفرط کودک است پیشنهاد میکنم فقط در صورت زیاده از حد بودن ، نسبت به آن واکنش نشان دهید.

چسباندن چسب زخم و یا بدمزه کردن شست با مواد بدطعم ، به ندرت موثر خواهد بود. اگر مکیدن انگشت با شیء مورد علاقه ی کودک ( (( شیء انتقالی)) یا (( شیء احساس ایمنی)) ) مرتبط باشد باقی ماندن شیء مورد علاقه در اتاق کودک را به صورت قانون درآورید تا هر وقت که دلش خواست ، بتواند از آن استفاده کند.

اتومبیل سواری های طولانی ( بیش از یک ساعت ) یا زمانی که یک حادثه اضطراب آور ( نظیر رفتن نزد پزشک) انتظار میرود از موارد استثناست. همین محدودیت ها را در مورد پستانک نیز میتوان اعمال کرد.

وقتی انگشت مکیدن با شیء معینی ارتباط ندارد با مشاهده ی شروع این رفتار توسط کودک میتوانید او را به اتاقش بفرستید. برای او توضیح دهید که این کار به معنی وقفه نیست بلکه یکی از قوانین است : یعنی (( برای هر کاری زمانی و مکانی وجود دارد)) و اتاق محلی است که کودک در زمان احساس نیاز به مکیدن انگشت باید به آنجا برود.

در مواردی که مکیدن شست با فعالیت و یا بازی خاصی مرتبط است مانع آن فعالیت یا بازی بشوید. مثلا اگر فرزندتان ضمن تماشای تلویزیون انگشتش را می مکد تلویزیون را خاموش کنید.