سبک های والدینی

سبک های والدینی به صورت های مختلفی شرح داده شده اند. براساس دیدگاه مکوبی و مارتین، دو عنصر مهم فرزند پروری شامل خواسته های والدینی یا کنترل رفتاری و پاسخگویی والدینی می شود.
پاسخگوی والدینی (یا محبت و حمایت والدینی) اشاره به تلاش والدین در کمک به خود ابزاری کودکان و کمک به آنها در یادگیری خودتنظیمی دارد.
آمیزه ای از این متغیرها منجر به چهار سبک مشهور والدینی می شود:
1- آسان گیر
سبک والدینی اسانگیر یک سبک تعاملی است که در آن والدین خواسته های زیادی ندارند اما کاملاً پاسخگو هستند.
2- مقتدر
سبک والدینی مقتدر، به عنوان یک سبک تعاملی در نظر گرفته می شود که در آن والدین هم خواسته هایی از فرد دارند و هم پاسخگو هستند.
3- استبدادی
سبک والدینی استبدادی، یک سبک تعاملی است که در آن از کودک خواسته هایی دارند اما پاسخگویی چندانی وجود ندارد.
4- بی توجه
سبک والدینی بی توجه نه از کودک خواسته ای دارد و نه پاسخگو است و به عنوان بی تفادت شرح داده می شود.

مطالعات نشان داده که سبک مقتدر شامل کنترل مداوم می شود، اما وقتی که والدین کاملاً با محبت و متمرکز بر کودک هستند، چنین حالتی، پیامدهای مثبتی برای دانش آموزان دورۀ کودکی میانه دارد.
با این حال، به خاطر داشتن این نکته مهم است که سبک های والدینی با توجه به قومیت، فرهنگ، خانواده های تک والدی در برابر دو والدی و استرس ها و شرایط محیطی خانوادگی متفاوت هستند.
انعطاف پذیری می تواند در یک سبک نسبت به سبک دیگر از اهمیت بیشتری برخوردار باشد، و توانایی والد در سازگاری با نیاز کودک هم اهمیت زیادی دارد. روابط والد – فرزندی دو سویه هستند.
یکی از مطالعات اخیر که از این توصیف گرها استفاده کرده است، آن جنبه هایی از سبک های والدینی که مفهومِ خود، منبع کنترل، پیشرفت تحصیلی کودک را تحت تاثیر قرار می دهند، مورد بررسی قرار داده است.
معلوم شده است که سبک های والدینی که توسط پدر و مادر به کار گرفته می شود، تاثیرات گوناگونی بر روی کودک دارد. برای مثال، سبک والدینی مقتدر توسط مادر، نه پدر، باعث تحکیم منبع کنترل درونی کودک می شود.
پدرانی که از سبک والدینی مقتدر استفاده می کنند، خواسته ها و پاسخگویی آنها بالاست و خطر تخلف و سوء مصرف مواد در فرزندانشان را بالا می برند. اگر پدران روابط مثبتی با نوجوانانشان داشته باشند، این تاثیر منفی کاهش می یابد.
با این حال، وقتی که سبک والدینی آسان گیر سبک غالب تعامل در خانواده شود، رابطۀ مثبت بین پدران و کودکانشان، باعث کاهش آسیب های رفتاری می شود. در سال های نوجوانی، این روابط برای پسران قوی تر از دختران است.