اعمال ناخودآگاه نوزاد

رفتار و حرکات نوزاد ، به دو روش خودآگاه و ناخودآگاه صورت می گیرد . اعمال ناخودآگاه نوزاد ، کارهایی است که قبل از انجام آنها درباره شان فکر می کند و تصمیم میگیرد. اگر جغجغه ای را به نوزاد نشان دهید و آن را به صدا درآوید ، قسمت تفکر مغز نوزاد فعال میشود و تصمیم می گیرد دست خود را به طرف آن دراز کند.
سپس مغز با ارسال پیامی به عضلات دست ، دستور گرفتن آن را صادر میکند. برخلاف اعمال ناخودآگاه ، اعمال رفلکسی یا انعکاسی به طور خودکار صورت می گیرند. آزمایش مشهور ضربه زدن به زیر زانو ، یکی از این اعمال انعکاسی را نشان می دهد.
اگر به نقطه معینی در قسمت پایین زانو ضربه ای وارد کنند ، بدون آگاهی و تصمیم و به طور ناخودآگاه پا به طرف بالا پرتاب می شود. بسیاری از حرکات و رفتارهای نوزاد انعکاسی است و بسیاری از آنها جنبه خود حفاظتی و دفاعی دارند. تعداد اعمال انعکاسی حدود 70 حرکت است که معروف ترین و جالب ترین آنها که جنبه حیاتی دارند ، عبارتند از :
مکیدن و عمل بلع :
مهم ترین عمل انعکاسی است که برای نوزاد نقش حیاتی دارد. نوزاد در برابر تحریک سقف دهان ، دهان ، لب ها ، گونه ها و چانه ( به ترتیب حساسیت ) ، شروع به مکیدن می کند. این عمل انعکاسی نزدیک وقت شیر خوردن و هنگام آن آشکارتر و بارزتر است.
رفلکس جستجو :
حرکت انعکاسی دیگری است که مربوط به مکیدن می باشد . وقتی سر سینه مادر ، صورت نوزاد را لمس می کند و قلقلک می دهد ، نوزاد صورت و دهان خود را برمی گرداند و به جستجوی سر سینه مادر می پردازد.
این عمل به شیر خوردن کمک می کند. عمل ناخودآگاه جستجو ، در تغذیه نوزاد در طول شب اهمیت زیادی دارد.
نوزاد در کنار مادر و در تماس با سینه او به خواب می رود و در تماس با سینه او به خواب می رود و این حرکت انعکاسی مکیدن و جستجو ، نوزاد را به منبع غذا و تغذیه از آن راهنمایی می کند.
هنگام شیرخوردن نوزاد نباید گونه یا صورت او را لمس یا نوازش کرد ، زیرا این عمل باعث برگرداندن صورتش و مزاحم شیر خوردنش می شود. بهترین موقعیت برای شیر دادن نوزاد ، خواباندن او به پهلو و رو به روی سینه مادر است ، به طوری که شکم او مقابل شکم مادر قرار گیرد.
در این وضعیت ، سینه با صورت و لب های نوزاد تماس پیدا کرده ، او را به جستجو و تغذیه وادار میکند.
رفلکس مورو :
یا حرکت انعکاسی از جا پریدن ،عکس العملی در برابر صدای بلند و رها شدن ناگهانی سر و گردن نوزاد است. در مقابل این احساس افتادن ، نوزاد مثل این که بخواهد چیزی را بگیرد یا کسی را بغل کند ، دست های خود را باز  و سپس آنها را به هم نزدیک میکند.
این رفلکس با لب ورچیدن ، اخم و گریه همراه است ، به ویژه اگر کسی نوزاد را بغل و آرام نکند. رفلکس مورو ، یک عمل حفاظتی است که نوزاد با دست های کوچک خود به جستجوی جایی امن می پردازد. این عمل انعکاسی به تدریج ضعیف میشود و پس از سه تا شش ماه از بین می رود.
عمل انعکاسی گرفتن :
یکی دیگر از عکس العمل های حفاظتی است که به نوزاد کمک میکند تا با دست خود چیزی را بگیرد و نگه دارد . اگر انگشت خود را از طرف مقابل شست در دست نوزاد بگیرید و با لمس کردن و نوازش کف دست او را تحریک کنید ، انگشتان نوزاد انگشت شما را محکم خواهد گرفت.
اگر در این حالت سعی کنید او را بلند نمایید ، عضلات بازو و مچ نوزاد منقبض می شوند تا او را بلند کنند. نیروی دست نوزاد در این رفلکس به قدری است که او را تا اندازه ای از جا بلند می کند. رفلکس مشابهی نیز در اثر تحریک کردن کف پای نوزاد به وجود می آید.
به این معنی که خاراندن کف پای نوزاد ، نزدیک انگشتان ، باعث جمع شدن انگشتان پا به طرف انگشت شما می شود. این رفلکس معمولا در سه ماهگی از بین می رود. به عقیده دانشمندان ، دو رفلکس فوق یادگاری از رفتار نوزاد انسان برای چسبیدن به مادر و مشابه رفتار نوزاد در سایر پستانداران است.
رفلکس شمشیر بازان ، یا رفلکس نگهدارنده گردن :
نوزاد را وادار می کند که حالت دفاعی شمشیر بازان را به خود بگیرد و به دست خود که در جلو صورت او به بیرون دراز شده است نگاه کند. اگر سر نوزاد را که به پشت خوابیده ، به یک طرف برگردانید ، دست و پای او در همان طرف از بدن دور شده و دست و پای طرف دیگر جمع میشود.
این رفلکس ، نوزاد را از به کار بردن دست ها ، پاها و سر در خط میانی و جلو بدن برای دفاع منع می کند. رفلکس شمشیر بازان ، در سه تا چهارماهگی از بین می رود و جای خود را به هماهنگی دست و چشم می دهد.
رفلکس پس کشیدن :
هنگام گرفتن خون از نوزادان مشاهده می شود. اگر محرک دردآوری به پای نوزاد فرو رود ( مثل فرو کردن سوزن به پاشنه پا برای گرفتن خون ) ، نوزاد در جهت دور شدن از محرک ، پای خود را جمع میکند و همزمان با عقب کشیدن پای خود ، برای پس راندن محرک با پای دیگر ضربه می زند.
رفلکس رایتینگ :
به نوزاد کمک می کند تا سر ، تنه ، دست ها و پاهای خود را در هماهنگی با یکدیگر نگه دارد ، و خود را برای حرکت و راه رفتن تا پایان سال اول آماده کند. مهمترین بخش این رفلکس ، سعی نوزاد در نگه داشتن سر خود در وضعی متناسب با سایر اندامهای بدن است.
اگر صورت نوزاد را به بالش بچسبانید ، بلافاصله آن را بلند می کند و به یک طرف می گرداند. اگر دست های او را بگیرید و بنشانید ، طوری خود را جمع می کند و شانه ها را بالا می گیرد که بتواند سر خود را نگه دارد و از خم شدن آن جلوگیری نماید.
رفلکس پرهیز از خفگی :
یکی دیگر از انعکاس های حفاظتی جالب است. اگر پتوی نازکی روی صورت و بینی نوزاد بیندازید ، ابتدا آن را به دهان گرفته و به سرعت سر خود را به دو طرف می چرخاند و با دو دست پتو را از روی صورت خود پس می زند.
رفلکس تهوع : 
از زمان تولد شروع میشود و تا پایان عمر ادامه دارد. تحریک کردن ته حلق باعث پایین آمدن فک و بیرون آمدن زبان از دهان می شود . این عمل به طور خودکار ، آنچه را در گلوی نوزاد مانده باشد بیرون می اندازد. این رفلکس هنگامی که کودک غذا خوردن را شروع می کند ، از خفگی او جلوگیری میکند.
این رفلکس ها برای نوزاد جنبه حیاتی و تکاملی دارند و مشاهده آنها والدین را از توانایی های این موجود کوچک به تعجب و شگفتی وا می دارد.