کودک موجودی است که با توانایی کم به دنیا می آید و در محیط به جست وجو و کشف می پردازد. کشف محیط کودک مانند بزرگسالان نیست. بسیاری از مفاهیمی که در نظر ما نادرست است ممکن است از نظر کودک درست باشد. در اینگونه موارد بزرگسالان باید خود را به جای کودک قرار دهند و دنیا را از دید کودکان ببینند.
دعوای کودکان امری عادی است اما متاسفانه بزرگسالان به آن با دید منفی می نگرند. کودک در حین بازی دعوا می کند، دعوا برای او نوعی کشف محیط و دنیای بزرگسالان است. در این دعواهای کودکانه کودک خود را به جای بزرگسالان قرار می دهد و خود را بزرگ می بیند. دعوای کودکان علت های گوناگونی دارد.
یکی از این علت ها می تواند این باشد که کودک شب گذشته شاهد جدل و دعوای والدین خود بوده است و او نیز به روش تقلید تاخیری آن را در مهد کودک اجرا می کند. پس بر والدین است که تلاش کنند در مقابل چشم کودک جدل نکنند تا او نیز با مشاهده، آن را یاد نگیرد و بالطبع اولیا آن را به آموزه های مهد کودک ها یا به تربیت کودکان دیگر ربط ندهند. یکی دیگر از این علت ها می تواند پرخاشگری اولیا با کودک باشد. والدینی که با کودک خود سر ناسازگاری دارند، کودک پرخاشگر تربیت کرده و این پرخاشگری را در محیط های دیگر مانند مهد کودک به کودکان دیگر منتقل می کنند. پس اولیا به هوش باشند صبر و تحمل خود را زیاد کرده و با کودک خود با عطوفت و مهربانی رفتار کنند تا از بروز پرخاشگری در کودک خود جلوگیری کنند. کودکانی که در مهد کودک با هم بازی می کنند ممکن است با هم دعوا نیز کنند. حال نقش اولیا در این باره چیست؟ بسیاری از اولیای کودکان به مدیران و مربیان مهد کودک ها شکایت می کنند که بچه ها در مهد کودک با هم دعوا می کنند . پاسخ ما به اولیا این است که آیا بازی کردن کودکان را مشاهده کرده اند؟ کودکان همان طور که بازی می کنند دعوا هم می کنند و این خیلی طبیعی است. باید به دعوای کودکان با دید دیگری نگریست، یعنی با دید مثبت نه با دید منفی. دعوای کودکان نوعی نه گفتن به زبان کودکانه است. کودک ابتدا نه را با دفاع از خود و ایستادن تهاجمی در مقابل کودک دیگر می گوید. کودکی که نتواند در برابر کار دوست خود بایستند (شاید کار دوست کودک از نظر ما درست باشد و نیازی به مقابله نداشته باشد ولی از نظر کودک ممکن است نادرست باشد. باید به نظر کودک احترام بگذاریم و در موقعیتی درست و به جا برایش موارد صحیح را توضیح دهیم) قطعا در بزرگسالی هم نمی تواند قابلیت این را داشته باشد که در برابر افکار و رفتار منفی ایستادگی کند. بر والدین است هنگامی که دعوای کودک خود با کودکان دیگر را مشاهده می کنند، در دعوای کودک خود مداخله نکنند. کودکان همان طور که از عهده بازی با یکدیگر بر می آیند از عهده دعواهای خود نیز بر می آیند. دعوا نوعی بازی برای کودک تلقی می شود. هنگامی که کودک در خانه از دوست خود شکایت می کند بر والدین کودک است که کاملا به حرف او گوش داده و در پایان صحبت هایش به او بگویند دعوای شما نوعی بازی است. وقتی با هم بازی می کنید طبیعی است که ممکن است با هم نیز دعوا کنید، این نمک دوستی شماست. مهم این است که بعد از دعوا از یکدیگر پوزش بخواهید و با هم دوست باشید. او دوست شماست و شما مهربان تر از او هستید، حالا که شما مهربان تر از او هستید پس باید او را ببخشید و نیز به او بگویند برای این که به دوست خود بفهمانید شما با هم دوست هستید یک نقاشی برای او بکش و صحبت هایی از این قبیل. هیچگاه سعی نکنید در دعواهای کودک مداخله کنید. همانطور که شما در خانه ممکن است با همسر خود مجادله کنید کودکان هم در مهد کودک با دیگران مجادله می کنند. این دعواها و مجادله ها باعث رشد و پرورش کودک می شود. در تقویت زبان آموزی او به کودک کمک می کند. کودک در این دعواها بزرگ می شود و دوستی را یاد می گیرد. و کلام آخر این که هیچگاه در پشتیبانی از کودک خود درصدد جنگ با کودک دیگر یا والدین او برنیایید زیرا این کار شما باعث کاهش اعتماد به نفس و شرم در کودک شما می شود.