مراقبت و حمایت از فرزند، از جمله غرایز ذاتی است که خداوند در وجود پدر و مادرها به ودیعه گذاشته است. والدین همیشه در تلاشند که فرزندشان را محافظت کنند و در همه حال او را در پناه خود بگیرند. آنها می خواهند که فرزندشان از هر لحاظ در شرایط امن قرار گیرد و از سختی ها و اتفاقات ناخوشایند به دور باشد. این رفتار در این وجه خود، بسیار خوب است و باارزش؛ اما گاهی برخی از والدین در این رفتار، دچار اغراق و زیاده روری می شوند، به گونه ای که کودکان را به این سرویس دهی عادت می دهند و از تجربه بسیاری از مسائل باز می دارند و کودکانی نازپروده و متوقع بار می آورند. کودکانی که نه تنها هرگز قدرت عمل نداشته بلکه از انجام حتی کوچکترین کارها نیز بسیار واهمه دارند و نمی توانند به تنهایی برای خود تصمیم درست بگیرند.
برای پرهیز از تربیت چنین کودکانی، به نکات ذیل توجه کنید:
به کودک اجازه خطر کردن بدهید: والدین آگاه این اجازه را به فرزندشان می دهند که هرازچندگاهی خطر کنند و یک قدم فراتر از حد معمول گام بردارند. اگر چه ممکن است کودک در این مسیر دچار درد، شکست و ناراحتی شود، اما بهای این خدمت بزرگ چیزی جز فرصت امتحان کردنِ زندگی نیست، فرصتی که می تواند پختگی و آمادگی برای مصائب پیش روی زندگی فراهم آورد. آنچه در خطر کردن باید مورد توجه والدین قرار گیرد آن است که به کودک یاد دهند چه کارهایی را می توان تجربه و امتحان کرد و چه کارهایی حتی ارزش امتحان کردن هم ندارند، تشخیص این مهم، از واجبات لازم برای آموزش جرات ورزی است.
به تصمیم گیری‌های کودک توجه کنید : گوش شنوایی برای شنیدن داشته باشید و حرف های او را که بوی برنامه ریزی و تصمیم گیری دارد، مورد توجه قرار دهید. برخی از تصمیم ها بدون اشکالند اما برخی دیگر خالی از امنیت هستند و ممکن است کودک را با مشکلاتی مواجه سازد. بهتر است در چنین شرایطی دقت کافی داشته باشید. سعی کنید شدت خطر را بسنجید؛ اگر قوتی بسیار ندارد، مانع انجام آن تصمیم نشوید ولی در صورت احساس خطری جدی، درنگ نکنید و وارد میدان عمل شوید. برخی از تصمیم ها از خلاقیت کودکانه نشات می گیرد و می تواند برای سلامت کودک و یا اطرافیان او اثر مخربی داشته باشد.
روان شناسان معتقدند والدین به سان مربی در زمین فوتبال می مانند؛ در حالی که همه بازیکنان تمام تلاش خود را برای برنده شدن می کنند، مربی نیز خارج از زمین، در تمام مدت زمان مسابقه کنارشان است و بر تک تک کارهای بازیکنان ناظره می کند و هرگز آنها را رها نمی کند
ذره‌بین ها را کنار بگذارید: اگر مدام فرزندتان را کنترل نمائید و ذره بین به دست کارهایش را رصد کنید؛ بدانید بی هیچ قصد و نیت قبلی، نه تنها به او آسیب می رسانید بلکه بعدها خودتان نیز از عواقب این کار در امان نخواهید ماند و در برخورد با او دچار مشکل خواهید شد. برای اجتناب از این امر، توصیه می شود به فرزندتان اجازه دهید خودش وقایع را مشاهد و بررسی کند، خودش تصمیم گیری و فرمول سازی کند و در نهایت خودش نتایج کار را ارزیابی نماید. بی گمان با این فرایند، شما پتانسیل رهبری کردن را در او تقویت کرده اید.
فرصت تجربه را به همراه پشتیبانی از احساس امنیت به کودک هدیه دهید : فرصت تجربه های جدید را در اختیار فرزندتان قرار دهید این نه تنها برای کودکان لذت بخش است بلکه رضایت خاطر از خود را نیز موجب می شود. در واقع والدین در حالی که از فرزندان خود حمایت می کنند امکان تجربه کردن را هم به آنها بدهند و در مواقع ضرورت نیز به یاری شان بشتابند، بدین طریق، آنها می توانند فرصت تجربه به همراه احساس امنیت را به فرزندشان القاء کنند؛ احساسی که ارزشی بس بسیار دارد. چه بسا بسیاری از والدین در این زمینه دچار افراط و تفریط می شوند یا آنقدر کودک را حمایت می کنند که کودک جرات تک پری را از دست می دهد و یا آنکه زمانی که کودک نیازمند کمک است در دسترس نمی باشند و در این مسیر همراهی اش نمی کنند که به موجب آن نیز، کودک یا بی پروا می شود و یا ترسو و بزدل.
روان شناسان معتقدند والدین به سان مربی در زمین فوتبال می مانند؛ در حالی که همه بازیکنان تمام تلاش خود را برای برنده شدن می کنند، مربی نیز خارج از زمین، در تمام مدت زمان مسابقه کنارشان است و بر تک تک کارهای بازیکنان ناظره می کند و هرگز آنها را رها نمی کند.
بودن شما کنار فرزندتان و راهنمایی و حمایت تان، باعث می شود او قوت قلب یابد و با احساس امنیت بیشتری قدرت عمل و ریسک انجام کارها را در خود احساس کند.