یک روانشناس کودک می‌گوید: خانواده‌ها از مداخله خودسرانه برای ترک دادن ناخن جویدن کودک خود خودداری کنند.
عظیم عظیمی در گفت وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)منطقهکرمانشاه، اظهار داشت: ناخن جویدن کودکان معمولا دو حالت دارد که حالت اولبه عنوان یک اختلال عادتی محسوب می شود که در آن ناخن جویدن با یک فرآیندخوشایند دیگر همراه شده و کودک نسبت به آن شرطی شده است.
وی ادامه داد: درمان این نوع از ناخن جویدن از طریق رفتار درمانی انجام می شود.
به گفته این روانشناس کودک، نوع شای تر آن، ناخن جویدن نوروتیک است کهنشان می‌دهد کودک از یک مورد اضطراب زا رنج می برد و برای درمان آن علاوهبر رفتار درمانی، لازم است اضطراب کودک نیز درمان شود.
عظیمی تصریح کرد: از دیدگاه روانکاوی کودک برای فرار از اضطراب و رسیدن بهآرامش تلاش می کند با قرار دادن یک شی بر روی لب‌های خود به دورانشیرخوارگی و آرامش حاصل از شیر خوردن بازگردد.
وی درباره منشا ناخن جویدن گفت: دلیل اصلی این رفتار اضطراب است که ایناضطراب می تواند ناشی از مشاجره والدین، مشاهده فیلم‌های خشن، سخت‌گیری بیشاز حد خانواده و ... باشد.
این روانشناس کودک با تاکید بر اینکه اگر ناخن جویدن درمان نشود می‌تواندتا پایان عمر با فرد همراه باشد، یادآوری کرد: چون تا قبل از دو سالگی کودکدندان ندارد، ناخن جویدن به شکل مکیدن انگشت بروز می‌کند و پس از آن کهکودک دندان در آورد با جویدن ناخن همراه خواهد بود.
عظیمی با بیان اینکه ناخن جویدن در پسرها بیشتر از دخترها مشاهده می شود،افزود: پسر بچه‌ها بیشتر از دخترها با موانع اضطرابی و بازی‌های خشن درارتباط هستند.
وی از خانواده‌ها خواست تا از روش‌های نادرست سنتی از جمله استفاده ازداروی تلخ روی انگشت کودک و خشونت خودداری کنند و برای درمان ناخن جویدن بایک روانشناس کودک مشورت کنند.
به گفته این روانشناس به کار بردن خشونت برای ترک ناخن جویدن باعث می‌شودکودک اختلالات رفتاری دیگری از جمله کندن مو، جویدن نوک مداد و یا یقه لباسرا جایگزین آن کند.