یک روانشناس کودک با بیان اینکه بهترین و مهمترین تکنیک والدین و مربی‌ها در مواجهه با کودکان دارای نیازهای ویژه «صبوری» است، گفت: در راستای یکپارچه سازی آموزشی بچه های عادی و کودکان با نیازهای ویژه باید در کنار یکدیگر و در یک کلاس درس اقدام به تحصیل کنند.
دکتر محمدرضا کوشش در گفت‌وگو با خبرنگار «اجتماعی» ایسنا منطقه دانشگاه علوم پزشکی تهران، با انتقاد از نگاه دوگانه کشور به سیستم آموزشی کودکان عادی و استثنایی، اظهار کرد: سالهاست در دنیا جنبش یکپارچه‌سازی در حقوق آموزشی آغاز شده است، به این معنا که هر دو نوع کودکان عادی و کودکان با نیازهای ویژه در کنار یکدیگر و در یک کلاس درس بنشینند و اقدام به تحصیل کنند، در حالی که مسوولان آموزشی کشور معتقدند کودکان عادی و استثنایی هریک باید در مدارس ویژه خود و جدا از یکدیگر درس بخوانند.
وی ادامه داد: حضور دانش آموزان عادی و استثنایی در یک محیط آموزشی موجب می‌شود کودکان دارای نیازهای ویژه خود را جدا از سایر کودکان ندانند و به این ترتیب اعتماد به نفس خود را حفظ کرده و تلاش خود را بر روی توانمندی‌های خود متمرکز کنند. همچنین کودکان عادی یاد می گیرند که چطور با دوستان دارای شرایط ویژه خود و افرادی که از برخی لحاظ با آنها تفاوت دارند برخورد کرده و بتوانند در ارتباط با آنها هماهنگی لازم را داشته باشند.
این محقق مرکز تحقیقات اعصاب اطفال دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی با اشاره به اینکه قشر عادی جامعه نمی‌دانند با یک فرد کر و لال، فلج یا نابینا چطور باید رفتار کنند، افزود: غالب افراد با سیستم افراد خاص و دارای نیازهای ویژه آشنایی نداشته و حتی اکثر اوقات بلد نیستند که چگونه و از چه طریقی به آنها کمک کنند.
کوشش در ادامه تصریح کرد: یکپارچگی سیستم آموزشی به فراگیری مهارت‌های ارتباطی افراد جامعه در برخورد با این گروه از اشخاص بسیار کمک کننده است. به طوری که کودکان با نیازهای ویژه در همان مدارس عادی تحصیل کنند اما معلم، کلاس درس ویژه و حتی ساعت تدریس معینی برای آموزش به آنها در نظر گرفته شود تا مهارت‌های اجتماعی و عادی آنها نیز افزایش یابد.
پذیرش استثنایی بودن فرزند از سوی برخی خانواده‌ها سنگین است
وی لزوم توجه به فرهنگ سازی و پذیرش اجتماع درخصوص مبحث یکپارچه سازی آموزشی را بسیار مهم دانست و گفت: خانواده‌های دارای فرزندان عادی باید به درجه‌ای از درک برسند که حضور یک کودک با نیازهای ویژه در کنار فرزند آنها بر سر کلاس درس مشکلی برای وی ایجاد نمی‌کند.
کوشش بیان کرد: خانواده‌های دارای کودکان با نیازهای ویژه ممکن است بابت نگاه ترحم آمیز جامعه به فرزند آنها احساس ناراحتی کنند. همچنین پذیرش استثنایی بودن فرزند برای برخی از خانواده‌ها سنگین است و از اینکه مجبورند کودک خود را به مدارس مختص دانش آموزان استثنایی بفرستند ناراضی هستند؛ اما این افراد باید به خاطر داشته باشند در هر حالت خداوند کودکی به آنها عطا کرده که شرایط خاصی دارد و باید به او کمک شود تا از حداقل توانایی خود حداکثر استفاده را ببرد.
وی اضافه کرد: خانواده‌ها باید این مساله را بپذیرند و کمک کنند تا کودکان استثنایی از سایر حس‌های باقیمانده توانمندی‌هایی که دارند، بهره گیرند. همچنین والدین این کودکان باید مسوولانه و با پشتکار فراوان آنها را به مدرسه برده و پیگیر مسائل آموزشی آنها باشند. اگرچه این افراد ممکن است نسبت به سایرین دیرتر یاد بگیرند، اما باید در خانه برای آنها وقت گذاشته شود و با پرکاری، انگیزه‌مندکردن همراه با تشویق و افزایش ساعات آموزش به یادگیری این کودکان دارای نیازهای ویژه کمک کرد.
این روانشناس کودک در پایان بهترین و مهمترین تکنیک در مواجهه با کودکان دارای نیازهای ویژه را صبوری عنوان کرد و یادآور شد: والدین و مربی در برخورد با این کودکان باید نهایت صبوری را به خرج دهند. همچنین از آنجا که این کودکان زودبازده نیستند، لذا معلم‌ها باید آنها را در یک بازه زمانی مورد آموزش قرار دهند.